Thoughts as it occurred to Oupa through the years.
Corona doesn’t scare us old people
Our children and grand children are warned to be extra cautious around us. We are the “vulnerable”, because our bodies are not as strong as they used to be. Our resistance to germs, bacteria, bugs and viruses are not what it used to be.
The Corona virus did what laws and instructions and “yes we know” could not do.
It changed the way in which we interact with each other and how we communicate. Washing your hands often has always been “yes I know”. Hugging your grand children has always been an unquestionable right and privilege which nobody dare question.
Grandpa and Grandma are “at risk” people. We can die if Corona gets hold of us,
But we are not worried about getting the virus from our grand kids. We are concerned that we will transfer the virus to them!. You see, we are not so scared of dying anymore. If we can choose, we prefer not to die in pain, and above all, we don’t want to die alone.
We, the “old” people, we want to die with our loved ones next to our death beds. But we sure as hell don’t want to die with them next to us without being able to hold their hands when we leave.
So, if we nag everyone to wash their hands, if we are slow in wiping the supermarket trolley handles, if our eyes follow our grand children as they move around, that is not because we are getting old and senile. It’s just because we are super scared that one of our loved ones get the virus.
Because, you see, we stopped fearing death many years ago, around the time our first grand child was born. Our fear for ourselves was substituted by fear for the welfare of our grand children.
If you’re my grand child, I want you to hug me. It’s not a problem if I get the virus. I would be very happy if you hug me to death, even with a virus hug. Because being hugged by a grand child has no substitute.
At least we know it’s OK if we can’t hug for a while. Most of us will survive Corona.
And, because we do the right things like washing our hands, staying indoors until it’s warm enough not to catch a cold, and drinking the doctor’s, and our, trusted potions, we are OK. You can hug us and we can hug you. But we both need to watch where we go, what we do and how we do it.
If for no other reason, just because we don’t want you to get Corona.
Follow the most updated world statistics for Corona here
Jack Botes
Hierdie artikel het op 2 Augustus 2002 in die Noordelike Review op Polokwane verskyn. Dit was ‘n onderhoud met mnr Jack Botes, jarelange Stadsklerk van Pietersburg.
MNR JACK BOTES, of oom Jack soos die meeste mense in Polokwane hom noem, is n gereelde besoeker by die Theuns Fichardt Hospitium agter die Polokwane Tegniese Kollege.
Hy het minder daar gekom toe hy nog gesond was.
Vrydag, tydens die herdenking van die elfde verjaardag van die hospitium was oom Jack en Tannie Myrtle daar om as stigterslede van die hospitium in die feestelikheid te deel.
Maar aan die begin wou hy niks daarmee te doen gehad het nie. Dertien jaar gelede het een van die lede van die bekende De Meulenaere familie van Pretoria oom Jack, wat toe die stadsklerk van Pietersburg was, genader met die versoek dat hy behulpsaam moet wees met fondsinsameling vir die hospitium wat Kansa beplan het. “Ek het nee gesê, want ek was net te besig”, het oom Jack Vrydag by die hospitium vertel.
“Maar eendag kom ek in my kantoor en daar sit dr De Meulenaere en ‘n vrou. Hulle het my sekretaresse gebel en voorgegee dat hulle ou vriende was wat hier deurgereis het en my wou verras. So het hulle by sy kantoor opgedaag juis toe daar ‘n opening in sy program was.
Dr De Meulenaere het duidelik geweet hoe om oom Jack te benader. Hy het begin deur te vertel van ‘n vrou wat in die stad onder ‘n sinkplaat, wat teen ‘n motorhuismuur staangemaak is, gesterf het omdat daar nie ‘n hospitium was wat na terminale pasiënte kon omsien nie.
Twee jaar later, en twee maande nadat die gebou voltooi is, kon Jack Botes, danksy die Streekdiensteraad, die laaste bedrag inbetaal om die projek af te handel.
Aan die begin het oom Jack ‘n paar mense in die stad bymekaar gekry en hulle oorreed om elkeen borge te kry om die oprigtingskoste te bestry. Die koste volgens die beplanners sou sowat R300 000 wees en oom Jack het die span oortuig dat dit nie te moeilik sou wees om 300 mense te kry wat elkeen R1 000 sou bydra nie.
Maar toe hulle die R300 000 bymekaar het, het die koste intussen gestyg tot R500 000. Oom Jack het gesê hulle moet bou en begin planne maak. “Toe ons die R500 000 bymekaar het, is die koste een miljoen rand en toe ons dié bymekaar het, toe sê hulle dit het intussen R1,2 miljoen geword.”
Teen dié tyd het oom Jack reeds persoonlik borg geteken vir die boukoste. “Maar twee maande nadat die gebou voltooi is, betaal ons toe die laaste bedrag in. En dit is wat jy vandag hier sien staan.”;
“Weet jy, as jy op ‘n dag hier kom en vra waar is dié een of daardie een wat gister nog hier was, dan is hulle weg.”
Daar is ‘n lang stilte terwyl oom Jack na die vloer staar. Dan kyk hy op, verby my by die venster uit.
“Ek het nooit kon dink dat ek self eendag hierheen sou kom nie.”